ความอดทนมันมีจำกัด อารมณ์มันจึงสั่งการณ์
มือสองข้างของกูให้กำหมัด เจอเข้ากับความอันตราย
ปีศาจร้ายตอนเรากำลังหลับ หยาดเหงื่อกำลังหลั่ง
อีกครั้งที่ไม่ทันตั้งหลัก ก่อนตื่นมาพบความจริง
กระแทกซบลงดินเพราะเผชิญความช้ำจนชิน
ไม่ได้ต้องการที่จะล้างมลทิน เรื่องร้ายๆ ที่เราเคยได้ทำ
คำหลอกลวงที่กูเคยได้ยิน และเรื่องราวที่ใครๆ ได้สร้าง
แม้กูอยากทิ้งมันไปบ้าง แต่ขาสองข้างก็ไม่อาจที่จะ
วิ่งหนีไป ทุกคราที่จะสัมผัสแสงไฟ แค่เพียงครู่เดียวก็ดับหายไป
บอกตัวเองไว้คอยระวัง นับวันหัวใจของฉันนั้นจมอยู่ในเงา
มีเพียงแต่เราเผชิญกับความมืด ความฝันหลอกหลอนที่ไม่มีทางเลือก
ไม่รู้สิ่งไหนที่ฉันต้องการเชื่อ ไม่รู้สิ่งไหนที่ฉันต้องการเชื่อ
บางทีคงต้องทนเหงา หรือว่าเรายังคงอยากมีเพื่อน
บางคนอยากให้กูเชื่อง แต่ว่ามันเองก็อยากมีเรื่อง
ทำกูไม่มีทางเลือก หรือว่ามึงเองคงต้องการเลือด
เพราะไม่มีทางที่จะหนีเงา ความรู้สึกเศร้ากูกระเพื่อม
และในที่สุดความชั่วร้ายกูก็เพิ่ม เงาในใจกูบอกกับกูว่าเพิ่งเริ่ม
มึงไม่มีทางที่จะเป็นไปอย่างเดิม ถ้ามึงยังไม่ตายมึงก็ไม่ได้เริ่ม
กูจะบงการมึงมีมึงเอาไว้เชิด อยากจะลบล้างความมืดมิดจากใจ
มันทรมานเหลือเกิน
วิ่งหนีไป ทุกคราที่จะสัมผัสแสงไฟ แค่เพียงครู่เดียวก็ดับหายไป
บอกตัวเองไว้คอยระวัง นับวันหัวใจของฉันนั้นจมอยู่ในเงา
มีเพียงแต่เราเผชิญกับความมืด ความฝันหลอกหลอนที่ไม่มีทางเลือก
ไม่รู้สิ่งไหนที่ฉันต้องการเชื่อ ไม่รู้สิ่งไหนที่ฉันต้องการเชื่อ